Vanmorgen zijn we al vroeg vertrokken vanaf het eiland Runde. We hadden onze nieuwe wekker gezet. Deze wekker is standaard aanwezig in de camper en werk volledig op zonne-energie. De dakluiken zijn voorzien van blinderingen en als je wilt uitslapen dan doe je ze helemaal dicht en als je vroeg op wilt staan laat je ze gewoon open. Het wakker worden gaat volledig ontspannen zonder dat je opschrikt van het geluidssignaal. Wil niet te laat, maar ook niet te vroeg dan zet je ze in het midden. Het grote voordeel is dat als de zon schijnt je eerder wakker wordt en dus eerder kan genieten van de zon. Blijft de zon weg, dan slaap je gewoon wat langer.

Vandaag dus op naar Alesund. Het schijnt een mooie havenstad te zijn met een camperplaats op 250 meter van het centrum. De tocht wordt zoals gewoonlijk onderbroken voor een heerlijk gezet bakje koffie van Laura. Je merkt dat het landschap veranderd van hier en daar een huisje naar steeds meer huisjes. Dan doemen de industrieterreinen op. Deze hebben we ook maar eens bekeken, omdat we nog een supermarkt moesten vinden. Helaas – en dat hadden we kunnen weten want dat is in Nederland ook zo - zijn er geen supermarkten op industrieterreinen. Dan maar kijken of we in Alesund wat kunnen kopen.

We komen om 11.45 aan op de camperplaats en het is behoorlijk bezet. Als we doorrijden naar achteren zien we een mooi plekje aan de kade met de neus naar de zee. Als de camper naast ons vertrekt verplaatsen we hem nog een tikje naar links, zodat we een vrij gedeelte naast onze camper hebben met een picknicktafel. Deze ruimtes zijn regelmatig terug te vinden en zijn een veiligheidszone voor het bereikbaar houden van de brandblusmiddelen. Dat is even treffen dus. Je kunt betalen bij een parkeerautomaat. Een mooi systeem, want je betaalt een dagtarief voor 24 uur en als je eerder weggaat kun je de creditcard weer invoeren en je krijgt het restant nog terug ook. We bezoeken de stad die ons doet denken aan “klein Vancouver”.

Veel toeristen (de Japanners waren er ook weer met hun cruiseschip), maar het is er heel gemoedelijk en reuze gezellig. Het mooie weer speelt natuurlijk in het voordeel. We drinken koffie op een terras, we eten een eenvoudige middagmaaltijd op een ander terrasje, drinken weer koffie op weer een ander terras. In een souvenirshop kopen we een leuke loper voor ons tenthuisje op Vlieland. Heel toepasselijk met meeuwen en strandkievieten als afgebeelde vogels. We vermaken ons prima aan de hand van een door de VVV uitgestippelde route door de stad. Een uitzichtpunt dat te bereiken is door 412 traptreden slaan we wijselijk over, want de vermoeienissen van gisteren voelen we nog in onze kuiten. Een bezoek aan een pand met tweede hands artikelen bezoeken we wel. Op weg naar huis zien we een ondergrondse supermarkt waar we nog wat boodschappen doen. Een oude bebaarde bejaarde vrouw vraagt ons in het Noors iets wat ze niet kan vinden. Onze Laura beheerst het Noors al aardig en weet Robert te vertellen dat zij om koffiefilterzakjes zocht. In het Noors is dat “kaffeeposse”, waarop Robert altijd hulpbehoevend koffiefilterzakjes zocht en deze aan de mevrouw toonde, waarop zij wederom boos in Noors duidelijk maakte dat dat het zeker niet was wat ze zocht. Het bleek om een zak koffie te gaan. Zat Laura er toch niet ver naast. We zijn om zes uur thuis. Wanneer de Huttigruten komt aan varen en vlak naast ons aan de kade aanlegt gaat Robert even kijken. Laura kon het niet meer opbrengen. Zij is het rondwandelen in de stad natuurlijk niet meer gewend. ’s Avonds doen we niets anders dan genieten van de zonsondergang. Onze picknickplaats wordt door vele amateurfotografen gebruikt om dit moois vast te leggen.

We hebben Alesund de volgende morgen weer achter ons gelaten en gaan met een omweg naar de Trollstigen. Een steile helling met vele haarspeldbochten die prachtig te zien zijn vanuit de berg aan de zijkant. Onderweg gestopt in Valldal, een klein dorpje bij een haventje. Laura zou nog graag wat aardbeien willen hebben voor op brood, helaas had de Spar alleen frambozen.

Langs de weg naar de “trollen” reden we door een landschap dat ons bekend voorkwam. We kwamen zelfs een camping voorbij waarbij we allebei gelijktijdig zeiden dat we daar zijn geweest. Links en rechts van de weg staan er alleen maar aardbeiplanten. Als we bij een stalletje komen, koopt Laura een bakje. Aftikken 5 euro.

Vlak voor het plaatsen van het bakje in de koelkast, wordt er eentje geproefd. Deze smaakt zo lekker dat ze nogmaals een bakje bij het aardbeihuisje ophaalt. Later vlak voor de Trollstigen eten we brood met aardbeien en maken we nog wat foto’s van onder andere een waterval.

Dan rijden we af op een parkeerplaats met touringcars, campers en auto’s keurig geparkeerd op een groot terrein. Wat een verschil met 19 jaar terug toen we hier ook waren. De plek werd bezocht door honderden toeristen en er was zelfs een grote hoeveelheid beton neergelegd om de waterafvoer te reguleren. Ze hadden blijkbaar nog wat beton over om nog een paar looppaden cq loopbruggen te maken. Op zich wel mooi, omdat het uitzicht daardoor perfect was geworden.

Wij dachten heimelijk terug aan onze klimpartijen van jaren terug om toch maar een glimp op te vangen van een paar haarspeldbochten. We hadden respect voor een groot aantal tieners die per mountainbike de Trollstigen hadden beklommen. Ze daalden veel sneller dan ons af en wij zijn daarom maar zo verstandig geweest om na een paar bochten naar beneden de camper stil te zetten, zodat er geen capriolen uitgehaald zouden worden om ons in te halen.

Toen moesten we nog twee uurtjes rijden naar Bud, waarbij er ook nog een veerverbinding in de route was opgenomen. Bij aankomst konden we bijna in een keer de veerboot oprijden. Dat was mazzel dus. Toen we aankwamen op de weg naar de camping, zag Laura dat er een mannetje op de fiets achter ons aan reed. Dit bleek de campingeigenaar te zijn, die zijn gasten al van verre ziet aankomen en alvast de fiets pakt om zijn bezoekers gastvrij te ontvangen. Geen loket, maar een uitnodiging om gauw binnen te komen en de administratie af te handelen. We mogen overal staan en waar je ook wil staan, er is altijd stroom te regelen, want hij heeft voldoende kabel. Dat blijkt ook als er later nog meer gasten komen en ook een lange verlengkabel nodig hebben. We zetten de camper op het gras, waarvan in de NKC al aangegeven was dat de ondergrond zacht was. Als we kijken hoe scheef hij staat moeten beide levelers er voor onder. De camper staat dan nog scheef maar het is acceptabel. Als we genieten van de zon en het zonnescherm laten drogen, zien we tot onze verbazing dat de levelers niet meer te zien zijn en de camper weer net zo scheef stond als bij aankomst. Een aantal plankjes helpt enigszins, maar veel beter wordt het niet. We moeten het er maar mee doen. Het terrein lijkt overal gelijk, dus ergens anders staan is geen optie. Je kunt zo staan als hieronder:

Maar wij geven hier de voorkeur aan:

We besluiten morgen het weer af te wachten en dan te bekijken wat we gaan doen. ’s Nachts horen we dat het regent en ’s morgens is er ook nog een buitje. We denken dat onze wekker defect is, want we worden voor achten al wakker. Nee hoor, hij werkt perfect. Tijd om op te staan, want de zon schijnt en de douches zijn nog vrij. Niet veel later genieten we van de gekochte aardbeien in de zon. Het idee wordt geopperd om per fiets naar Bud te gaan, maar Laura vindt het te gevaarlijk. De route gaat namelijk over een stukje weg waar 70 km/uur mag worden gereden. De zon brengt de doorslag, we blijven op de camping en genieten van het weer. Morgen zien we wel weer. Meteen even tijd om de camper van de buitenkant even schoon te maken. Mooi klusje in de zon voor Robert.

’s Middags komt een Duitser met een groot mes onze richting op. We hebben toch niet kwaad gesproken over onze Oosterburen, maar nee …. Hij komt vragen of we ook makreel willen hebben. Hij wil ze wel schoonmaken en zijn vrouw kan vertellen hoe ze gebakken kunnen worden. In ruil voor twee pleisters krijgen we een aantal gefileerde vis.

We moeten ze beslist niet bakken in de camper, maar in het keukentje van de camping. De lieve mevrouw bracht zelfs nog even een zakje meel bij ons, want daarmee moest je ze insmeren voor het bakken. Vanavond kijken of het lukt, maar er zijn genoeg deskundigen aanwezig. De mannen zijn weer de zee op en vanavond zal de vangst wel weer schoongemaakt worden met de vrouwen als hulpjes erbij.