We hebben wat problemen met de bereikbaarheid en de beschikbare Wifi. In Refvik blijkt het internet van dermate slechte kwaliteit te zijn dat het uploaden van een verhaal niet mogelijk is. Gisteravond zijn we aangekomen en is het gaan regenen. De hele nacht door horen we het getik van de regen op het dak. Als we ’s morgens al vroeg wakker worden, kunnen we onze ogen niet geloven. De zon komt over de berg heen en zorgt voor een totaal andere aanblik. Een prachtig wit zandstrand met een zee die een groene gloed over zich heeft. We lopen daarom direct naar de vloedlijn en ondanks het vroege tijdstip (8 uur) is het al lekker warm. We kunnen gewoon in korte broek en T-shirt een wandeling over het schone strand maken.

Het weer is zo mooi dat we besluiten om hier voorlopig te blijven en genieten de hele dag van de zon.  Robert leest het boek “de wereld volgens Gijp” in een dag uit, terwijl Laura veel op het strand is te vinden en tussentijds de was doet. Er liggen opvallend kleine schelpjes van enkele millimeters groot. Als je ze oppakt blijken ze zo broos dat het direct als kalk in je hand “smelt”.

De wind steekt op en gedurende de dag draait hij ook nog 180 graden, waardoor wij rondom de camper hebben moeten zitten. Hierdoor waren we in staat om onze mede vakantiegangers eens te observeren. Er zijn zeer bijzondere gasten op de camping. Veel Duitsers trouwens en een enkele Noor. Een vader met zoon en dochter, waarbij je denkt zou dat niet de opa moeten zijn. Duo “Schwarz”, een Duits echtpaar dat alleen maar zwarte kleding heeft en zelfs op het strand volledig bedekt met kleding in de zon gaat zitten. Een look-a-like van de vriendin van Astrid (Iris) die ook met hetzelfde dialect spreekt. Een veel oudere man met een jong meisje die blijkbaar toch een liefdesrelatie onderhouden. Dan aan de buitenkant op een ander veldje van de camping, een stel dat een klein tentje heeft meegebracht en alleen maar foto’s maakt van tafereeltjes van hun tentje, tafel en stoeltjes al dan niet vol gezet met glazen, borden en een vuurpotje. En dan natuurlijk die twee eigenwijze Nederlanders uit Leeuwarden, die een wasmachine laten draaien op standje ECO, waardoor hij uiteindelijk vier uur doet over een wasbeurt en daarmee alle anderen laat wachten, inclusief de moeders die beide de was van drie kinderen willen draaien nu het zulk mooi weer is.

’s Avonds regelen we in de kiosk dat we gebruik kunnen maken van de douche/toilet container door een dongle die we tijdelijk kunnen gebruiken. Robert leegt voor de zekerheid ons toilet van de camper ook nog op de camping, zodat we de komende dagen weer voort kunnen. We gaan verder Noordwaarts en daar zijn niet veel campings, zodat we veel “vrij” moeten staan. Een functionerend toilet is dan wel handig.

De volgende ochtend vertrekken we na een heerlijke douche. Eerst maken we nog even een rondje over de landtong, alvorens we naar Krakenes rijden om de vuurtoren te bekijken. Een mooie plek, maar de vuurtoren zit achter een huis en is alleen vanaf zee te zien. Op zich natuurlijk wel het belangrijkste, maar een mooie foto maken is niet mogelijk. Op een picknickplaats nuttigen we een kopje koffie met een koek. We rijden daarna weer richting Maloy, waar we ons vuil water lozen en extra water innemen. We willen ook nog wat geld pinnen. Onze Tomtom geeft twee plaatsen aan, maar we rijden nu driemaal door dezelfde straat en vinden ze niet. Uiteindelijk blijken ze er toch te zijn, alleen aan de ander zijde van de straat. Als Laura staat te pinnen, ziet Robert op nog geen 20 meter afstand de tweede staan ook aan de linkerkant. Je moet de TomTom ook niet voor 100 % vertrouwen.

Dan vertrekken we richting de VestKapp (West Kaap). Het is het meest westelijk gelegen deel van het vaste land van Noorwegen. Omdat we al op de Nordkapp zijn geweest moest de Vestkapp deel uitmaken van onze reis door Zuid Noorwegen. Het weer valt tegen, het regent regelmatig, maar als we stoppen is het toevalligerwijs steeds droog, of stoppen we niet als het regent? De weg naar de Vestkapp wordt naar mate we dichterbij komen steeds smaller en stijler, waarbij de breedte van de weg slechts 2.50 meter is. De vele schapen blijken het gebruik van de weg ook goed te bevallen, want zij weigeren pertinent in de berm te lopen als we willen passeren. Nee. . . ze gaan hardlopen tot het passeervak om dan weer breeduit te gaan lopen, zodat we ze nog niet kunnen inhalen. Wanneer we op de Vestkapp aankomen, valt het ons in eerste instantie wat tegen. De bewolking is laag, waardoor het zicht slecht is en het miezert ook nog. Toch lijkt de lucht lichter te worden. We kunnen nog wat verder omhoog rijden. Daar stappen we uit en dan speelt zich een schouwspel af dat zijn weerga niet kent. We zien eerst niets door de mist. Wanneer de mist opeens oplost, is vlak daarna een volledig in het zonlicht gelegen landtong te zien . Een minuut later is het weer mistig. We gaan in de auto zitten, want het is erg koud buiten. We staan hier wel een uur. We zien van niets, iets en dan weer alles. Er vliegen zelfs een viertal zeearenden voorbij, die elkaar aanvallen. Helaas kunnen we de lens niet gauw genoeg uit de “garage” halen om er mooie foto’s van te maken. Het is al zeven uur als Laura voorstelt om hier eten te koken. Een goed idee, en een half uur later staat het Indiaas rijstgerecht op tafel.

We mogen helaas niet overnachten op deze plek, maar gezien de harde wind lijkt ons dat ook niet zo geschikt. We rijden naar beneden en dan krijgen we een probleem met de camper. Het dashboard geeft aan dat het peil van de remvloeistof te laag is. We zetten de motor een paar keer uit, maar het probleem blijft zich voordoen. We denken dat het komt door de steile afdaling. Gelukkig hebben we later geen meldingen meer gehad en denken dat het daardoor kwam. We zien een camping, maar die lijkt ons niet geschikt. Het wordt al later en de duisternis begint in te treden. We zoeken dus maar een plaatsje op een bergweg hoog boven de fjord. Een kleine inham is voldoende en als het ook nog redelijk horizontaal is, besluiten we daar te overnachten. Na het sluiten van de gordijntjes horen we belletjes rond de camper. Als Robert door het raampje van de deur kijkt, ziet hij tot zijn verbazing een schaap recht in de ogen. Hij had een blik van “wat moet jij hier”? Later bleek de hele familie Schaap over de weg naar het dal te lopen. Schaapjes tellen was niet nodig om in slaap te vallen, want het watervalletje naast ons zorgt voor een geruis dat ons direct doet inslapen. De hele nacht regent het pijpenstelen en het watervalletje maakt ’s morgens veel meer lawaai. Als we naar buiten kijken is het een behoorlijk woeste waterval geworden. Het regent als we vertrekken en dat zal het de hele dag blijven doen.

We besluiten daarom direct door te rijden naar Runde in plaats van een extra overnachting onderweg. We moeten bij een veeroversteek een kwartiertje wachten op de boot en verderop zorgen grote hoge bruggen voor de verbinding tussen de eilanden. De reis verloopt prima en de camper wordt mooi schoon van al die regen. Om vier uur komen we op de camping Goksoyr aan,  waar we niet erg enthousiast worden ontvangen. De mevrouw draait haar verhaaltje voor de honderdduizendste keer af, maar doet geen enkele moeite om ons vriendelijk te verwelkomen. We hoeven alleen maar geld af te geven en verder niets. We krijgen een plaatsje toegewezen en staan met de neus richting zee. Het is laag water, maar ’s avonds wordt het vloed en slaan de golven op een aantal meters van ons stuk op de rotsen. Veel kabaal dus, maar het zal lekker slapen geloven we.

We worden laat wakker, maar gaan toch lekker douchen. Een uitgebreid ontbijt wordt ingenomen, want op het programma staat een wandeltocht de bergen in. De “aardige” mevrouw heeft ons een kaartje gegeven met een wandeling naar de vogelkolonies die het eiland rijk is. Er moeten skua’s (grote jager), jan van gent’s en zeearenden te zien zijn. Helaas zijn de papegaaiduikers al vertrokken, dus die zien we zeker niet. Even na elf zijn we voorzien van voldoende eten, drinken en benodigde apparatuur vertrokken. We schrikken van de eerste klim, een geasfalteerd pad dat steil omhoog gaat. We moeten een aantal keer stoppen om even bij te komen. Na vier stops zijn we aangekomen op een ander soort ondergrond en zijn het stenen met keien geworden. Het hellingspercentage is iets lager. We passeren een tweetal hekjes en vanaf dat punt dachten we dat het minder steil zou zijn. Dat was ook zo, ware het niet dat de ondergrond langzaam veranderde in sponzige modder met hier en daar een kei of rots afgewisseld met graspollen. Afhankelijk van de te nemen stappen maakten we gebruik van alle drie opties om het drassige deel maar te vermijden. Regelmatig passeerden ons medewandelaars die veel sneller konden. Dat is niet leuk, maar ook nog demotiverend. Toen we weer een stijl stuk voor de kiezen kregen naar een top, dacht Robert “dit redden we niet”. We waren nog maar een uur onderweg en het was een tocht die voor 6 uur lopen in het foldertje stond. We zagen weinig vogels, een paar skua’s en een klein op een mus lijkend vogeltje. Toen we bij de top aankwamen zagen we tot onze verbijstering dat we er nog lang niet waren. Het steeds slechter wordend pad dat eerst nog niet te zien was, liep stijl omhoog naar een nog hoger liggende top. De mensen die daar op liepen waren kleine poppetjes. Het ergste was dat dit de medewandelaars waren die ons kortgeleden voorbij waren gestoven. Tijd voor een tussenstop! Dit moesten we eerst mentaal verwerken. Laura was optimistisch door aan te geven dat we immers nog de hele dag hadden en dat half tien pas de zon onderging. Robert kon deze flauwe opmerking niet erg waarderen en zag alleen maar die top met die kleine mensjes.

Een energiereep en wat drinken deed ons goed. En de een vol goede moed en de ander met de moed in de schoenen gingen we verder. Hier en daar was het dermate drassig dat het water over de schoenen liep. Gelukkig bleven de sokken nog droog. Er werd een zeearend gespot. Robert ging, getooid met een grote lens die we verder niet meer bij andere wandelaars hebben waargenomen, nu ook sneller omhoog. Na 2,5 uur lopen zaten we inmiddels op zo’n 250 meter boven de zeespiegel. In het routeboek stond nog een weg naar de vuurtoren. De gedachte om weer helemaal naar beneden en weer omhoog te lopen om een vuurtoren te bekijken, was met onze conditie te veel gevraagd. Een blik op de vuurtoren, door even van het pad af te wijken, was voor ons voldoende.

In de rij van vreemde vogels, vroeg een jong Duits stel of dit de juiste weg naar “de vogels” was en of wij ze al hadden gezien. Laura maakte een gevatte opmerking door te zeggen dat zij er nog maar 1 gezien had. De jongen wist precies wat Laura bedoelde, want op zijn sweater prijkte een grote witte meeuw. Ze waren op zoek naar de papegaaiduikers, maar helaas, die zijn al lang geleden vertrokken richting zee. De jongelui hadden ook gekozen voor een ander pad dan ons, namelijk het blote-voetenpad. Beide broekspijpen opgerold en de sokken in de schoenen en die schoenen weer in de hand, liepen ze vrolijk verder. Wij waren inmiddels bij de kliffen aangekomen en hebben mooie foto’s kunnen maken van de zeearend en de jan van gent.

Voor we de terugreis aanvaarden, hebben we ons meegebracht brood en drinken genuttigd. Met ons buikje vol gingen we naar beneden via een pad dat veel gemakkelijker te lopen was. De ondergrond bestond eerst uit vlonders en even later uit platte natuurstenen. Vrij gemakkelijk ging het naar beneden, totdat we bij het steile geasfalteerd pad uitkwamen. Naar boven lopen was al zwaar, maar na deze tocht was naar beneden lopen bijna niet te doen. Onze vermoeide benen konden ons nauwelijks tegenhouden. Laura ging als een dronken vrouwtje hangend aan het leuninkje naar beneden. Tot groot vermaak van een groep Japanners die de tocht in omgekeerde richting maakten. Sommige dametjes hadden besloten de bergschoenen niet eens aan te schaffen, maar op hun mocassins de tocht te lopen. De mannen liepen op lakschoenen en in een modern truitje. Zowel de dames als de heren waren natuurlijk voorzien van veel gebruikte fotocamera’s. Naast een foto met de Nikon werd ook nog dezelfde foto gemaakt met de mobiele telefoon.

Beneden aangekomen liepen we voor het eerst weer horizontaal. Een rare gewaarwording. Op de camping aangekomen stond onze camper helemaal alleen op het campergedeelte. De zon verraste ons, zodat we nog even buiten konden uitrusten. Toen de zon verdween achter de berg, is Laura met het eten bezig gegaan en Robert heeft zo goed als hij kon de schoenen schoongemaakt.

’s Avonds hebben we van het uitzicht genoten. Er werd gevist op de pier en een Italiaantje naast ons ging barbecueën. Hij deed dat dermate overtuigend, maar we twijfelden of het eindresultaat wel te eten was. Hij zong en floot een liedje, ondertussen de vleestang als een dirigeerstokje hanterend. Zijn vrouw was ook geheel onder de indruk, want zij kon niet stoppen met het maken van foto’s van het schouwspel. Regelmatig werd het deksel opgetild en sloegen de vlammen links en rechts om de grote lappen vlees. Het Italiaantje keek dan even naar de onderzijde van het vlees, dat zichtbaar geheel zwartgeblakerd was en knikte dan goedkeurend. Daarna werd het stuk vlees weer op dezelfde wijze terug gelegd en het deksel weer op de bbq gedaan. Door de kleine gaatjes aan de zijkant kon je zien dat de vlammen niet doofden. Het viel op dat het gezin van de maestro niet lang heeft gegeten, want tussen het binnenbrengen van het vlees en de voorbereiding op de nachtrust zat niet veel tijd.

Het was donker toen een cruiseschip aan de horizon voorbij voer. De groep Japanners zaten waarschijnlijk aan boord, want je zag steeds flitslampen oplichten. Wij gaan nu slapen. Morgen op naar Alesund.