Afgelopen nacht hebben we gemerkt dat we wat noordelijker in Noorwegen zitten, want we hebben het beide koud gehad. De avond ervoor was het internet zo traag, dat het niet lukte om de foto’s toe te voegen. Toen Robert rond kwart voor zeven wakker werd, heeft hij meteen gebruik gemaakt van het aanwezige snelle internet (iedereen ligt nog te pitten) en deze foto’s alsnog toegevoegd. Na weer in bed te zijn gestapt, merkte Laura dat het erg koud was in de camper, maar Robert had er geen enkele boodschap aan. Hoe groot was de vreugde om later weer wakker te worden van een zonnetje in het gezicht. De zonnestralen piepten net door het dakluik heen, maar ondanks dat, bleven we toch wat langer liggen en stonden pas om kwart over negen op. Het was weer prachtig weer en daar hadden we eerlijk gezegd niet op gerekend, maar we hadden dit deel van Noorwegen wel gekozen vanwege de betere weersvoorspelling dan die van de westkust van Noorwegen.

De camping was er een die je verbaasde in allerlei opzichten. Het deed heel verouderd aan, maar het bleek prima in orde te zijn. Het gebouwtje was oud en gedateerd, maar alles zat keurig in de verf en werkte na behoren. Slechts een dames en een herendouche waren aanwezig met een thermostaatkraan en muntjesautomaat. Er was zelfs shampoo en douchefris in de douche en afwasmiddel, kwast en spons bij de spoelbak. Ook stond er buiten een wasmachine met volop waspoeder erbij. Hiervan kon men gratis gebruik maken. Alles bij elkaar een prima camping.

Na een ontbijtje met ons laatste stukje suikerbrood, heeft Laura nog even de thermoskan gevuld met verse koffie. Mochten we onderweg een leuk plekje vinden dan gaan we daar even koffie drinken. De route die we uitgestippeld hadden ging in noordelijke richting en zorgde ervoor dat er een mooi landschap aan ons voorbij trok met afwisselend meren en bossen dat zich kenmerkte door oplichtend rendiermos. In Nesbyen hebben we heerlijk aan een rivier gezeten op onze tuinstoelen in de zon. De tijd vloog voorbij en de meegebrachte koffie smaakte prima.

We vervolgden onze reis richting Gol en daar konden we de camper verzorgen. De grijswater- en zwartwatertank kon worden geleegd bij een gemeentedepot en we hebben daar meteen vers water ingenomen. Alles was weer goed geleegd/gevuld voor een verdere tocht naar de Jotunheimveien.

Tot we een bord met een verwijzing naar een LPG-tankstation zagen. We hadden ons toevallig gisteren georiënteerd en toen bleek dat er daar niet veel van zijn in Noorwegen. Aangezien we vier weken onderweg zullen zijn, leek het ons verstandig om ook gas te tanken. Dat ging lastiger dan we dachten. Het eerste probleem was de kleine ruimte rond het tankstation, want er stonden drie auto’s met caravans op het kleine pleintje achter een schuur. We moesten achteruit insteken om ruimte te maken voor de mannen die druk stonden te wijzen. Uiteindelijk stonden we bij de pomp en kwamen we erachter dat we een verloopnippel nodig hadden. Gelukkig stond op een briefje vermeld dat je een nummer kon bellen voor het verkrijgen van zo’n nippel. Helaas werd de telefoon niet beantwoord en daar stonden we dus . . . Nog maar een keer bellen en gelukkig kregen we een vriendelijke Noor aan de lijn die kon uitleggen dat er op een steen onder een stalen gebouwtje een verloopnippel te vinden was. En dat op zondag! Na dit twee keer te hebben uitgelegd, konden we hem vinden. Probleem drie was het aansluiten, maar dat lukte redelijk vlot, na eerst de gastank te hebben gesloten. Probleem vier was aanstaande want toen we het vulpistool op de aansluiting zetten, hoorden we al ons gas wegstromen, dat kon niet goed zijn!!! Robert koppelde hem snel weer af en Laura schrok zich lam van het gas dat met een luide klap ontsnapte. Gelukkig schrok Robert daar niet van, want met de Volvo is dat een bekend fenomeen. We hebben nogmaals het vulpistool op de auto gezet en toen bleek dat het weglopen van gas ophield als het drukverschil opgeheven was. We hadden nog geen idee wat probleem vijf zou zijn, maar daar kwamen we vlug achter. Hoe moet je nu betalen met een creditkaart? Er verscheen een Noorse tekst in het scherm dat erop wees dat onze creditcard niet gebruikt kon worden. Verderop naast de betaalterminal stond een Engelse tekst, waarin duidelijk gemaakt werd dat je eerst een bedrag moest kiezen en dan pas de creditcard moest invoeren. Weet dat maar eens!! Uiteindelijk lukte het ons om een reservering van het bedrag te laten accorderen. Probleem zes was aanstaande toen Laura slechts enkele seconden op de startknop voor de gastoevoer drukte. Met het loslaten werd onze transactie geannuleerd en was er nog geen gram gas ingenomen. Na nogmaals de hele routine te hebben uitgevoerd liep er uiteindelijk gas naar de camper. De luttele hoeveelheid van 5 liter was nodig om de gastank weer te vullen. Nu was echt alles geregeld en we zijn een ervaring rijker!

Alle reden om even verder even bij te komen op een parkeerplaats. We kwamen tot rust met een kopje koffie en een cracker met gerookte zalm. Na een half uurtje rijden kwamen we op de hoogvlakte Jotunheimveien aan. De temperatuur daalde tot onder de tien graden Celcius. Ook stak er een harde wind op en toen we op de vooraf bepaalde camperplaats bij de tolpoort aankwamen, leek dit geen goede overnachtingsplek. De camper stond te schudden van de wind en achtergelaten bouwmateriaal maakte de plek ook niet aantrekkelijk. We zijn dus doorgereden naar een andere plek die we vonden via de NKC-app. Dit was na later bleek een ideale plaats om de nacht door te brengen.

Met nog vijftien andere auto’s/caravans/campers stonden we in een onvoorstelbaar mooie omgeving. Na het eten zijn we naar een hoge top gelopen over een smal pad, zodat je een mooi overzicht kreeg op de vallei. De temperatuur daalde buiten naar vijf graden Celcius, dus de kachel maar aangezet. In de camper wordt het behaaglijk warm en om half twaalf gaan we slapen. We moeten een extra dekentje over ons dekbed leggen.

Ondanks de dekentjes houden we koude voeten, dus toch maar weer uit bed om de sokken aan te doen. Nadat we warme voeten hebben gekregen vielen we uiteindelijk toch in slaap om ’s morgens weer vroeg wakker te worden. Rond zes uur keek Laura naar buiten en ze zag de zon opkomen achter de bergen. Nog even liggen, maar om zeven uur besloten we op te staan en te vertrekken naar de Jotunheimveien. Deze weg is gelegen in een nationaal park en is 32 kilometer lang. Het licht was mooi en om 8 uur passeerden we het tolpoortje. We hebben vele foto’s gemaakt, maar het was wel koud buiten de auto.

De temperaturen waren ’s nachts rond het vriespunt, maar nu was het niet warmer dan 8 graden en er stond een stevige wind. Om tien uur was het tijd voor ons uitgestelde ontbijt. We hebben er direct ook een kopje koffie aan toegevoegd. Op een zijweg van vonden we een vlak stukje waar we prima konden staan. Naast de camper zaten we uit de wind, maar in de zon heerlijk genieten van de ruimte om ons heen. We waren de enigen in de wijde omgeving. Enkele auto’s passeerden ons op grote afstand.

We vervolgden onze weg en de zon verdween steeds vaker achter de wolken. Dus maar goed dat we zeer vroeg waren vertrokken, want met zon ziet alles er toch veel mooier uit. We waren onzeker over het weer van morgen en wisten niet goed wat we moesten doen. Daarom eerst maar even naar de supermarkt om de koelkast weer op te toppen. Op onze route naar het noordwesten moesten we een stuk rijden over de E6 - een hoofdweg van noord naar zuid - en eerlijk gezegd dat beviel ons niet. Dus zodra het mogelijk was hebben de E6 weer verlaten en zijn op zoek gegaan naar een overnachtingsplek. We zochten wederom een camperplek en geen camping. De uitgekozen camperplaats was te bereiken via een smalle weg ten noorden van een meer. Na een kwartiertje kwamen we op grote hoogte aan op een hele kleine parkeerplaats. Dat beviel ons helemaal niet. Dus weer naar beneden gereden. De weg langs het meer werd steeds slechter en zat vol met gaten. Dit bleek vele kilometers zo te blijven. Wat hadden wij een spijt dat we niet eerder waren gestopt bij een mooi plekje, maar toen dachten we dat het nog te vroeg was. Het was de eerste keer dat de beoordelingen in de NKC-app niet overeenkwamen met onze verwachtingen. We zijn toch maar doorgereden naar Lom en zijn op een voor ons bekende camping gaan staan

Zo hebben we toch nog heerlijk van de zon kunnen genieten. Laura is het dorpje nog even in gegaan en Robert heeft de camper van binnen schoon gemaakt. Dat moet ten slotte ook gebeuren. Op het menu staat brood met aardbeien, want Laura heeft vandaag geen zin om te koken. Zij heeft namelijk vakantie!!