We zijn de tel kwijt!!! Als een dag is weggevallen dan spijt ons dat, maar deze vakantie is gewoon te lang om vast te leggen. Daarom heeft dit verslag weer de juiste dagnummers. Waar de fout zit is voor ons niet te achterhalen en we laten het dus maar zo.

Afgelopen vrijdag hadden we een rit over de Atlanterhavsveien op het programma staan. Deze weg verbindt een aantal eilanden met een negental bruggen die een karakteristieke vorm hebben. De weersvoorspelling gaf aan dat het de hele dag zonnig zou zijn. 's Morgens begon het ook zonnig en dat voorspelde een mooie dag te worden. Laura had alleen hoofdpijn en is daarom toch om een uur of tien nog even gaan liggen. We hadden geen haast, want het startpunt is op korte afstand aan te rijden en de totale weg niet in minder dan een half uurtje te rijden. Het wolkendek werd dikker en dikker en toen we vertrokken scheen de zon niet meer. Daarom eerst de voorraden aangevuld, want deze was weer aardig geslonken. De reguliere boodschappen als cola, brood, boter e.d. spreken voor zich, maar we gunden ons zelf ook een dikke ijsco en paprikachips. Paprikachips is in het buitenland niet zo als we het in Nederland gewend zijn. Deze chips was van uitmuntende kwaliteit. Heerlijk gekruid en gemaakt van goede aardappels en ook nog in de reclame!

Toen we de eerste brug naderden konden we een mooie parkeerplaats gebruiken om een foto te nemen van de typische vorm van de bruggen.

De hoofdpijn was echter nog niet verdwenen en toen Laura voorstelde om even te gaan liggen, heeft Robert dat direct geaccepteerd en is ook op bed gekropen. Het voordeel van het huisje altijd bij je hebben, moet je benutten als het nodig is. We hebben allebei even lekker geslapen, maar werden dit keer niet gewekt door de wekker. De regendruppels op het dak onderbrak ons middagslaapje. Even later werd het droog en na een half uurtje was er zelfs weer een blauwe hemel tevoorschijn gekomen. Dat bleef gelukkig ook zo de rest van de dag. Weer mazzel dus . . . Dat het niet negen dezelfde type bruggen waren, was ons niet bekend. Dus na een paar mooie bruggen, bleek dat we al op het laatste eilandje aangekomen waren. Een dikke tegenvaller. Men rekent alle bruggen, dus ook de korte verbindingsbruggetjes van hooguit 50 meter mee in het totaal.

Ook de vooraf uitgezochte camping aan een fjord voldoet niet aan onze verwachtingen. We zijn daarom weer teruggereden en hebben een plek bij een meer gevonden als overnachtingplaats. Het was gelegen in een groot natuurgebied met veel vogels. We stonden weer helemaal alleen en van het verkeer hadden we geen last. De ondergaande zon zorgde voor mooie foto's.

We hadden de laatste dagen al even vooruit gekeken, waar we langs zouden gaan op de terugweg. Gaan we door Zweden rijden of pakken we weer een boot vanuit Noorwegen naar Denemarken. Toen bleek dat de boot van Langsund naar Hirtshals op maandag en dinsdag vol was, hadden we in eerste instantie besloten om door Zweden te rijden. Echter het weer zou de komende dagen verslechteren en dus niet gunstig zijn op onze route. Al onze geplande bezienswaardigheden in Noorwegen hadden we bekeken, dus waarom nog langer in het Noorden blijven? We hebben daarom terstond besloten om dan de boot op zondag 27/8 naar Hirtshals te boeken, want die was wel beschikbaar.

Dit betekende dus op zaterdag rijden naar het zuiden van Noorwegen. Een rit van 567 km die volgens de TomTom acht uur zou duren. De gemiddelde snelheid in Noorwegen ligt ver onder de 80 km/uur. We zijn om half negen vertrokken en door een aantal stops (koffie, boodschappen en een wandelingetje) kwamen we om half acht aan op de camping, die aan het van de mooie route door Noorwegen ligt. Het was onderweg opvallend rustig en ook nog prachtig weer. Het was net alsof je door een gecreëerd landschap van een hobbyspoorbaan rijdt. Huisjes zijn tegen de bergrug aangeplakt. De weg en het spoor glooien door het dal om dan weer over een riviertje over te steken en aan de ander kant weer verder te gaan. En dat kilometer na kilometer. De reis ging voorspoedig en achteraf hadden we helemaal niet een vermoeid gevoel. De camping in Vikersund viel wat tegen, maar voor een nachtje is het best acceptabel. Het was alleen wat lastig de camper horizontaal te krijgen, want de ondergrond was heel erg glad, waardoor de voorwielen steeds doorslipten bij het oprijden van de levelers. Toch lukte het redelijk en konden we goed slapen.

De volgende dag was het heel erg mistig, maar na het douchen bleek die al aardig te zijn opgetrokken. Na enkele kilometers onderweg te zijn, was het weer de zon die het gevecht met de laaghangende bewolking gewonnen had. Deze dag restte ons de laatste kilometers (187 km) naar de haven van Langesund, waarbij we nogal wat tolpoortjes tegenkwamen. Laura vond dit maar niets, maar we hadden geen keus. Rond Oslo betaal je soms om de paar kilometer een bedrag gelijk aan 1 of 2 euro. De snelweg langs Oslo is echter gestremd en dat gaf wat problemen. Toen we de afslag Larvik met de veerboot naar Denemarken zagen, dachten we op de goede route te zitten. Gelukkig kwamen we erachter dat Larvik net aan de andere kant van de inham ligt en dat daar uit onze veerboot naar Denemarken niet vertrekt.

Gelukkig hadden we wat tijd ingecalculeerd en waren we mooi op tijd bij het loket voor het inchecken. Een Nederlander bij het loket was blijkbaar wat kwijt, want de rij waarin wij stonden werd alleen maar langer en schoot niet op. Dus toen we de mogelijkheid zagen, zijn we gauw van baan gewisseld en konden we direct door naar de opstelplaatsen. Het was erg warm in de camper door de fel schijnende zon en de afwezigheid van een zeebriesje. De start van de formule 1 op Spa konden we nog net bij het oprijden van de boot volgen via de iPhone. Max Verstappen viel al snel uit en dus zijn we maar gestopt met luisteren. Om half drie vertrok het schip via een mooi tochtje door de fjord.

We hebben op verschillende plaatsen gezeten, maar het langst aan dek in de zon. Onvoorstelbaar dat je midden op zee - het is vier en een half uur varen - gewoon in een t-shirtje aan dek kunt zitten.

Om zeven uur kunnen we direct de boot verlaten en zijn we op weg naar een camping in het oosten van Denemarken op een uurtje rijden van Hirtshals. Het blijkt dat de gps-coordinaten niet juist zijn aangegeven in het boekje dat we steeds gebruiken om rustig gelegen campings uit te zoeken. Een vriendelijke Deen met hond wijst ons vriendelijk de weg. Al rijdend hebben we steeds meer twijfels, maar een bordje met de naam van de camping brengt ons weer tot rust. We worden vriendelijk onthaald door de Nederlandse eigenaar en zijn hond. Het heeft de voorgaande avond hard geregend, dus krijgen we het eerste plaatsje aangewezen, zodat we slechts een klein stukje door het drassige gras hoeven te rijden. We krijgen nog allerlei tips om in de omgeving te kunnen doen. Afhankelijk van het weer, besluiten we morgen wat we gaan doen.